Oskin talar

Merkilega gaman að heimta vini úr barnseignum. "Við", skemmtilega vítt hugtak, kvöddum veturinn með prompi og prakt þarna einhverntíman í síðustu viku, glöggir geta sér til miðvikudagskvölds. í miðju heimsmeistaramóti lesblindra í skrabbli hringdi Kata káta sæta og vildi slást með í gleðskapinn henni var auðvitað boðið á grundarstíginn sem þessar vikurnar virkar á mig meira eins og lestarstöð en heimili. Eftir glens og gaman og úrslit í skrabbli sem auðvitað heimsmeistari síðarsta árs, lesist ég, vann. Var haldið inn í miðstöð óttans og það sem þar gerist fréttist aldrei meir.

Svo í tilefni sumars skruppum við Sigrujón í þynkunni upp á Bifröst, mjög skrítið samfélag. Fólk er bara með börnin sín í skólanum og jafnvel býr til börnin sín í skólanum. Ég hef allavegana ekkert að gera í svona Viðskiptaháskóla annað en að vera með sólgleraugu og óska þess að hafa farið í sund í staðinn.
En ég græddi pizzu, nei maður græðir aldrei pizzu nema hún sé nr:N frá eldsmiðjunni. á Akranesi fekk ég þá verstu pizzu sem ég hef fengið síðan Þórdís át á mér handlegginn í staðinn fyrir pizzuna á Vík um árið.

Svo í bland við meltingar truflanir og ógleði ákváðum "við" að keyra fyrir Hvalfjörðinn á leiðinni heim. Hvalfjörðurinn er fallegur og sögulega merkilegur staður, en ég fór næstum að gráta þegar við keyrðum upp að botnskálanum gamla og allt sem við fundum var lík.

Síðan þá er ég búin að afreka það að syngja í karíókí í fyrstaskipti á ævinni og liggja í móki með óráði.
Það er ein sú besta skemmtun sem ég hef uppliffað lengi. Það var ekki fyrr en um 6 leitið í dag sem ég fattaði að ég á engar golfkylfur og svo fannst mér á tíma punkti ég vera á skipi, samt í íbúðinni minn en á skipi, oh hvað ég var þakklát fyrir að ferska vatnið var ekki búið þegar ég skrúfaði frá krananum. Fannst ekkert skrítið við það að skipið liti út eins og íbúðin mín.
Já og svona í lokin, ég á hálf étið Nóa Siríus páskaegg, eilítið sólbráðið. Fæst fyrir slikk.