Oskin talar

Stundum hellist yfir mig ákveðin tilfinning þess eðlis að allt það sem ég er að upplifa sé ekki satt. Ekki að allir séú að ljúga, heldur að það sem ég er að hugsa og upplifa sé í raun og veru ekki eins og það virðist. Hlutir sem tilheyra morgundeginum eigi ekki eftir að gerast og eru einvörðungu hugarburður minn. Þessari tilfinningu fylgir því yfirleitt doði í kinnum og ég hætti að finna bragð með fremri hluta tungunnar, finn eingöngu bragðið sem ég skynja með "beisku" bragðlaukunum. Allt bragð verður samt sem áður ekki beiskt, bara öðruvísi en ég á að venjast. Samfara þessu óttast ég að ná aldrei markmiðum mínum, að missa sjónar á því hver ég er og að festast í einhverju normi sem mér finnst ekki þægilegt.